พระเครื่องไทยมีการสร้างขึ้นจากหลากหลายมวลสารซึ่งมีความแตกต่างกันในเรื่องของลักษณะทางกายภาพและพุทธคุณ โดยสามารถจำแนกได้ 5 ประเภทหลักๆ ดังนี้ พระเครื่องเนื้อดินถือเป็นพระเครื่องที่เก่าแก่ที่สุด วัสดุหลักคือดินที่นำมาจากสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ มีพิธีกรรมเพื่อเพิ่มพุทธคุณ ก่อนนำไปผสมและกดลงแม่พิมพ์ จากนั้นนำไปเผาหรืออบ เช่น พระรอด และพระนางพญา พระดินที่ผ่านการเผามีความทนทานกว่าแบบที่ผ่านการตากแดด (พระดินดิบ) ซึ่งมีความคงทนน้อยกว่า พระเครื่องเนื้อชินทำจากการหลอมโลหะสองชนิด เช่น ดีบุกและตะกั่ว แบ่งเป็นเนื้อชินเงิน ชินสนิมแดง และชินสนิมแดงตะกั่ว พระเนื้อชินที่มีอายุหลายร้อยปีมักถูกเก็บไว้ในกรุ เช่น พระหูยาน และพระมเหศวร พระเครื่องเนื้อผงมักสร้างโดยการผสมผงมวลสารศักดิ์สิทธิ์ตามสูตรของพระเกจิอาจารย์ในแต่ละยุคสมัย เป็นพระเครื่องที่ได้รับความนิยมเพราะมีพุทธคุณที่ดี พระเครื่องเนื้อโลหะพระเนื้อโลหะนี้จะคล้ายๆ กับเนื้อชิน ตรงที่เป็นการนำส่วนผสมต่างๆ ที่มีความสำคัญนำมาผสมรวมกันกับโลหะ สร้างพระใหม่ขึ้นมา ซึ่งมี 4 ชนิดด้วยกัน คือ  ...

หลวงพ่อเต้า ห้วยหงส์ทอง เกจิอาจารย์ผู้ทรงคุณธรรมจากจังหวัดนครปฐม ท่านเกิดที่จังหวัดนครปฐม มีนามเดิมว่า "เต้า ห้วยหงส์ทอง" เมื่ออายุครบ 21 ปี ท่านจึงอุปสมบท ที่วัดตาก้อง โดยมีพระครูอุตรการบดี (หลวงพ่อสุข ปทุมสุวณฺโณ) วัดห้วยจระเข้ เป็นพระอุปัชฌาย์ หลังจากอุปสมบท ท่านได้ศึกษาพระธรรมวินัยและฝึกฝนวิชาสมาธิวิปัสสนากัมมัฏฐานอย่างตั้งใจภายใต้การชี้แนะของหลวงพ่อแช่ม วัดตาก้อง จนกระทั่งเกิดความชำนาญ หลังบวชได้ 5 พรรษา หลวงพ่อเต้าได้ออกธุดงค์ไปทางภาคเหนือและศึกษาธรรมะเพิ่มเติม ...

หลวงพ่อเมี้ยน " แห่งวัดโพธิ์กบเจา ท่านเป็นคนจังหวัดพระนครศรีอยุธยา ในวัยเด็กท่านสนใจเรียนรู้เกี่ยวกับสมุนไพรและการแพทย์แผนโบราณเพราะบิดาของท่านเป็นหมอกลางบ้าน ท่านจึงได้ติดตามบิดาไปช่วยรักษาผู้ป่วยอยู่เสมอ ทำให้มีความรู้ด้านนี้ตั้งแต่เยาว์วัย ในวัยเยาว์ หลวงพ่อเมี้ยนมีความสนใจในพระธรรมและการศึกษา ทำให้ท่านได้บรรพชาเป็นสามเณรที่วัดดาวดึงษาราม ธนบุรี และสามารถสอบได้ชั้นมูล 2 และนักธรรมชั้นตรี อย่างไรก็ตาม ท่านต้องสึกออกมาเพื่อช่วยครอบครัวในช่วงเวลาหนึ่ง จนเมื่อท่านอายุครบตามเกณฑ์ ท่านได้อุปสมบทเมื่อปี พ.ศ. 2481 ที่วัดโพธิ์กบเจา โดยมีพระครูปุ้ย วัดธรรมโชติการาม เป็นพระอุปัชฌาย์ และได้รับฉายาทางธรรมว่า "พุทฺธสิริ หลังจากบวชแล้ว หลวงพ่อเมี้ยนได้ปฏิบัติกรรมฐานอย่างเคร่งครัดและศึกษาในพระปริยัติธรรม ท่านมีความเพียรพยายามในการเรียนรู้และปฏิบัติธรรมเสมอมา จนกระทั่งในพรรษาที่ 7 ท่านได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาสวัดโพธิ์กบเจา ท่านได้พัฒนาวัดและปกครองด้วยความเมตตา ช่วยเหลือชาวบ้านอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทำให้ท่านเป็นที่พึ่งทางจิตใจของชุมชน ในด้านพุทธาคม หลวงพ่อเมี้ยนได้ศึกษาเรียนรู้จากพระเกจิอาจารย์ชื่อดังหลายท่าน เช่น หลวงพ่อจง วัดหน้าต่างนอก และหลวงพ่อขัน วัดนกกระจาบ...

พระครูวิสัยโสภณ หรือที่รู้จักกันในนาม "พระอาจารย์ทิม" แห่งวัดช้างให้ จังหวัดปัตตานี เป็นพระเกจิผู้ทรงคุณธรรมที่เป็นที่เคารพนับถือในภาคใต้ ท่านเกิดที่จังหวัดปัตตานี และได้เริ่มศึกษาธรรมะและหนังสือกับพระครูภัทรกรณ์โกวิท (พระแดง ธมฺมโชโต) เจ้าอาวาสวัดนาประดู่ ตั้งแต่อายุ 9 ขวบ เมื่ออายุครบ 20 ปี พระอาจารย์ทิมได้บรรพชาเป็นพระภิกษุที่วัดนาประดู่ จากนั้นท่านได้ศึกษาพระปริยัติธรรมที่วัดมุจลินทวาปีวิหาร ก่อนจะกลับมาเป็นครูสอนพระปริยัติธรรมที่วัดนาประดู่ ในปี พ.ศ. 2484, ท่านได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาสวัดราษฎร์บูรณะ หรือวัดช้างให้ซึ่งในขณะนั้นอยู่ในสภาพทรุดโทรม พระอาจารย์ทิมได้-ทุ่มเทความมุ่งมั่นฟื้นฟูวัดช้างให้ขึ้นมาใหม่ ท่านได้ดำเนินการบูรณะสถูปที่บรรจุอัฐิหลวงพ่อทวดให้กลับมาเป็นที่เคารพบูชา ในปี พ.ศ. 2496 ท่านได้ริเริ่มสร้างพระเครื่อง "หลวงพ่อทวด" รุ่นแรก เพื่อหารายได้มาสร้างอุโบสถและปรับปรุงวัด พระเครื่องหลวงพ่อทวดรุ่นแรกนี้ทำจากเนื้อว่านและได้จัดพิธีปลุกเสกโดยมีพระอาจารย์ทิมเป็นประธาน มีพระเกจิชื่อดังหลายรูปในยุคนั้นร่วมพิธีการปลุกเสกด้วย นอกจากการฟื้นฟูวัดช้างให้แล้ว พระอาจารย์ทิมยังได้สร้างถาวรวัตถุและสิ่งก่อสร้างสำคัญหลายอย่าง เช่น กุฏิเจ้าอาวาส ศาลาการเปรียญ...

ต้นกำเนิดของพระเครื่องในประเทศไทยมีรากฐานที่ลึกซึ้งและเกี่ยวข้องกับความเชื่อทางศาสนาพุทธ และวัฒนธรรมของไทย พระเครื่อง (หรือบางครั้งเรียกว่าพระพิมพ์)เป็นวัตถุมงคลขนาดเล็กที่มีการปลุกเสกพุทธคุณและมักเป็นรูปพระพุทธเจ้า พระอรหันต์ หรือเทพที่เคารพในศาสนาพุทธ พระเครื่องมีความสำคัญในฐานะที่เป็นสิ่งที่ช่วยคุ้มครองและเสริมบารมีให้กับผู้ที่สวมใส่หรือบูชา ต้นกำเนิดและพัฒนาการของพระเครื่องในประเทศไทย ยุคทวารวดี (ประมาณพุทธศตวรรษที่ 11-16)พระเครื่องในยุคนี้มีต้นกำเนิดจากการที่ช่างหรือนักบวชทำพระพิมพ์จากดินหรือโลหะขึ้นเพื่อใช้เป็นเครื่องบูชาหรือแจกจ่ายให้กับประชาชน พระพิมพ์ในยุคทวารวดีเป็นวัตถุที่ใช้ในการสืบสานพระพุทธศาสนาส่วนใหญ่พบในบริเวณภาคกลาง เช่น นครปฐม ราชบุรี และสุพรรณบุรี ยุคลพบุรี (ประมาณพุทธศตวรรษที่ 16-18)พระเครื่องในยุคนี้เริ่มมีการสร้างพระพิมพ์จากวัสดุที่หลากหลาย เช่น ดินเผา หิน และโลหะพระเครื่องลพบุรีมักมีลักษณะเป็นพระนาคปรกหรือพระประทับนั่ง ซึ่งได้รับอิทธิพลจากศิลปะขอม และมีการปลุกเสกเพื่อความศักดิ์สิทธิ์เช่นเดียวกับในยุคทวารวดี ยุคสุโขทัยและอยุธยา (ประมาณพุทธศตวรรษที่ 19-23)พระเครื่องในยุคนี้มีการพัฒนาในด้านการออกแบบและการใช้วัสดุ โดยมีการสร้างพระเครื่องจากโลหะผสมและวัตถุมงคลที่มีการประดับตกแต่งอย่างงดงาม พระเครื่องในยุคสุโขทัยได้รับอิทธิพลจากพุทธศิลป์สมัยสุโขทัยที่เน้นความงดงามและความ ศักดิ์สิทธิ์ ส่วนในสมัยอยุธยา พระเครื่องถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้ในการเผยแพร่พระพุทธศาสนาและเป็นเครื่องรางสำหรับทหาร ยุครัตนโกสินทร์ (พุทธศตวรรษที่...