หลวงปู่นาค มะเริงสิทธิ์ หรือ พระเทพสิทธินายก เกิดที่จังหวัดนครราชสีมา ท่านเป็นลูกที่ครอบครัวตั้งความหวังจะให้ศึกษาหาความรู้เพื่อเป็นเกียรติแก่ตระกูล แต่ตอนนั้นบ้านเกิดของท่านยังไม่มีโรงเรียน มีเพียงวัดที่เป็นศูนย์กลางการศึกษา โยมบิดามารดาจึงนำตัวไปฝากกับ พระครูสังฆวิจารย์ (มี) ซึ่งเป็นลุงของท่านที่วัดบึง จังหวัดโคราช ท่านจึงได้รับการศึกษาพื้นฐานทั้งภาษาไทยและภาษาขอม เมื่ออายุ 13 ปี หลวงปู่นาคได้บรรพชาเป็นสามเณรที่วัด หลังจากนั้นท่านมีความสนใจในการศึกษาอย่างมาก โดยเฉพาะภาษาบาลีและธรรมวินัยพระอาจารย์จึงแนะแนวให้ท่านไปศึกษาต่อในกรุงเทพฯ จนได้ไปฝากตัวเป็นศิษย์ของพระอาจารย์เลื่อม วัดระฆังโฆสิตาราม เมื่ออายุ 15 ปี หลวงปู่นาคสามารถสอบบาลีเปรียญธรรม 3 ประโยคได้เป็นครั้งแรก และได้รับพระราชทานอัฐบริขารจากพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 ในปี พ.ศ. 2448 ท่านสอบบาลีเปรียญธรรม 4 ประโยคได้ด้วยปาก ซึ่งถือเป็นสิ่งยากมากในยุคนั้น, เมื่ออายุ 21 ปี...

พระกริ่งคลองตะเคียนถือเป็นพระเครื่องรุ่นแรกของไทยที่มีจุดประสงค์ในการสร้างเพื่อคุ้มครองป้องกันอันตราย โดยเฉพาะในภาวะสงครามช่วงปลายกรุงศรีอยุธยา ทั้งทหารและพลเรือนต่างใช้พระกริ่งนี้เป็นเครื่องรางเพื่อป้องกันตัวจากศาสตราวุธ พระกริ่งคลองตะเคียนมีลักษณะเฉพาะที่ผสานพุทธคุณและพลังไสยศาสตร์  โดยมีการลงอักขระยันต์เพื่อเสริมด้านแคล้วคลาดและคงกระพัน ซึ่งเป็นแนวคิดคล้ายกับการสร้างกริ่งพระปทุมในกัมพูชา พระเครื่องกับพระพิมพ์มีความแตกต่างกันอย่างชัดเจนตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525  พระเครื่องหมายถึงพระพุทธรูปองค์เล็กที่ใช้เป็นเครื่องรางคุ้มครอง ในขณะที่พระพิมพ์ เช่น พระรอด พระนางพญา ถูกสร้างขึ้นเพื่อบรรจุในกรุ และใช้ในการบำเพ็ญบุญ โดยไม่ได้มีเจตนาสร้างให้ผู้คนใช้ในการป้องกันภัยในทันทีถึงแม้พระกริ่งคลองตะเคียนจะสร้างขึ้นในช่วงอยุธยาตอนปลาย แต่กลับเป็นพระเครื่องที่มีจุดประสงค์เฉพาะในการให้ผู้คนสวมใส่เพื่อป้องกันตัว  ซึ่งต่างจากพระพิมพ์ในยุคก่อนๆ ที่เน้นการสร้างเพื่อบรรจุในกรุ ทำให้พระกริ่งคลองตะเคียนถูกยกให้เป็นพระเครื่องรุ่นแรกของไทย นอกจากนี้ รูปลักษณ์ กระบวนการสร้าง และความเข้มขลังของพุทธคุณก็เป็นจุดเด่นที่ทำให้พระกริ่งคลองตะเคียนมีความสำคัญเป็นพิเศษในวงการพระเครื่องไทย  ส่วนที่มาของคำว่า พระเครื่อง นั้นมาจากคำว่า พระเครื่องรางนั่นเอง ซึ่งสมัยก่อนถือได้ว่าเป็นวัตถุมงคที่สร้างขวัญและกำลังใจให้กับผู้ที่ออกรบหรือแม้แต่เจ้าขุนมูลนางก็ยังมาไว้ติดตัว

หลวงปู่ลำภู (พระครูอมรคุณาจารย์) ท่านเกิดที่บ้านไก่จ้น จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ท่านบวชเป็นพระภิกษุเมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม 2465 ที่วัดไก่จ้น หลังจากบวชท่านได้ศึกษาทั้งทางโลกและทางธรรม จนสามารถอ่านออกเขียนได้ทั้งภาษาไทยและภาษาขอม ในปี 2469 ท่านย้ายไปศึกษาธรรมะและปฏิบัติกัมมัฏฐานที่วัดช่างทอง จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เป็นเวลา 7 ปี ต่อมาปี 2477 ท่านได้ย้ายไปอยู่ที่ วัดบางขุนพรหม (วัดใหม่อมตรส) กรุงเทพมหานคร เพื่อศึกษาต่อ และได้ดำรงตำแหน่งรองเจ้าอาวาสในปี 2502 แม้ว่าในเวลานั้นจะได้รับการเสนอชื่อให้เป็นเจ้าอาวาส ท่านก็สละสิทธิ์ โดยบอกว่า "ผมแก่แล้ว ไม่สามารถทำหน้าที่เจ้าอาวาสได้" ท่านยังคงทำหน้าที่รองเจ้าอาวาส และได้รับตำแหน่งพระครูสังฆรักษ์ในปี 2510 หลวงปู่ลำภูเป็นที่เคารพศรัทธาของคนในชุมชนและลูกศิษย์มากมาย ท่านมีเมตตาธรรมสูงเป็นที่พึ่งทางใจของชาวบ้าน โดยเฉพาะการรักษาโรคด้วยการอาบน้ำมนต์ ซึ่งมีผู้คนมารับการรักษามากมาย ท่านยังสร้างวัตถุมงคลหลายรุ่น รวมถึงเหรียญรูปเหมือนและพระสมเด็จที่ได้รับความนิยมสูง...

หลวงพ่อลมูล เป็นพระเกจิอาจารย์ที่มีชื่อเสียงในด้านการปฏิบัติธรรมและการพัฒนาวัด ท่านเกิดที่จังหวัดนนทบุรี เมื่ออายุได้ 12 ปีโยมบิดาได้นำท่านไปฝากเรียนหนังสือกับพระอาจารย์ไม้ที่วัดเสด็จท่านได้ฝึกฝนนิสัยความอ่อนน้อมถ่อมตน และเรียนรู้สิ่งที่ควรและไม่ควร ในวัยหนุ่มท่านได้ช่วยครอบครัวทำนา แต่จิตใจของท่านปรารถนาจะบวชเรียนเพื่อศึกษาหาความรู้และฝึกปฏิบัติธรรม เมื่อท่านอายุครบ 21 ปี ท่านได้เข้าพิธีอุปสมบทที่วัดเสด็จ โดยมีหลวงปู่เทียนเป็นพระอุปัชฌาย์ หลังจากบวชแล้ว ท่านก็ศึกษาพระธรรมวินัยและสอบจนได้นักธรรมชั้นตรีในพรรษาแรก แต่เมื่อพรรษาที่ 3 ท่านสอบนักธรรมชั้นโทไม่ผ่าน จึงตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแนวทางไปมุ่งปฏิบัติธรรมแทนการเรียน ท่านได้ออกธุดงค์เพื่อหาความวิเวก, และฝึกปฏิบัติสมาธิภาวนาในป่าและตามที่สงบต่าง ๆ เช่น วัดพระพุทธบาท จังหวัดสระบุรี และมุ่งหน้าไปยังภาคเหนือเพื่อธุดงค์ ท่านต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมายจากสัตว์ป่าและการขาดแคลนอาหาร แต่ท่านก็ยังคงมุ่งมั่นในการปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัด เมื่อหลวงปู่เผือกวัดเสด็จ ประสปัญหาในการปกครองวัด หลวงปู่เทียนจึงมอบหมายให้หลวงพ่อลมูลกลับมาช่วยเหลือกิจการของวัด หลวงพ่อลมูล ได้รับตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดเสด็จในปี พ.ศ. 2491 หลังจากที่หลวงปู่เผือกมรณภาพ ท่านได้พัฒนาวัดเสด็จให้เจริญรุ่งเรืองขึ้นมา

หลวงพ่อเมือง ท่านเกิดที่จังหวัดลำปาง ท่านได้ศึกษาภาษาพื้นเมืองและตำราโบราณจากพระอาจารย์คันธรฐ ที่วัดท่าแหน ท่านได้บรรพชาเป็นสามเณรเมื่ออายุ 14 ปี และต่อมาได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุเมื่ออายุครบ 20 ปี ที่วัดท่าแหน โดยมีพระคันธวงศ์เป็นพระอุปัชฌาย์, หลังจากอุปสมบทหลวงพ่อเมืองมีความสนใจในวิปัสสนากัมมัฏฐานและศึกษาค้นคว้าอย่างจริงจัง, ท่านออกธุดงค์และเสาะหาครูบาอาจารย์เพื่อศึกษาวิชาสมถะวิปัสสนากัมมัฏฐานใน สถานที่ต่างๆ ในช่วงเวลาที่ หลวงพ่อเมือง พำนักที่วัดท่าแหน ท่านได้ค้นพบตำราวิปัสสนากัมมัฏฐานโบราณที่วัดบ้านหลุก ซึ่งได้เปลี่ยนแปลงแนวทางปฏิบัติของท่าน, ท่านใช้เวลาศึกษาและปฏิบัติตามตำรานี้เป็นเวลา 6 ปี จนสำเร็จขั้นสูงในทางสมาธิ สามารถนั่งทางในและมองเห็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่เห็นได้ ซึ่งการนั่งทางในนี้- ทำให้ท่านได้รับความเคารพนับถือจากผู้คนมากมาย หลวงพ่อเมือง ได้รับการยกย่องจากพระสงฆ์และประชาชนทั่วไป รวมถึง หลวงพ่อเกษม เขมโก ที่ได้กล่าวถึงท่านว่ามีความสามารถในด้านอตีตังสญาณ ซึ่งเป็นขั้นสูงในการปฏิบัติกัมมัฏฐาน หลวงพ่อเมืองใช้ความรู้ด้านวิปัสสนากัมมัฏฐานช่วยเหลือประชาชน ทั้งด้านสุขภาพและปัญหาชีวิตต่างๆ โดยท่านนั่งสมาธิเพื่อทำนายสาเหตุและแนะนำวิธีแก้ไขที่เหมาะสม นอกจากนี้ ท่านยังเป็นที่พึ่งทางใจของประชาชน โดยมีคนมากมายเดินทางมาขอความช่วยเหลือจากท่าน ทั้งที่วัดท่าแหนและวัดต่างๆ ที่กรุงเทพฯ...